کوچه ما شلوغ ترین کوچه شهر بود کوچه ای پهن با چراغ های بزرگ و درخت های سربه فلک کشیده و خانه ای با در زرد رنگ در انتهایش. .

اگر وارد کوچه مان می شدی صدای جیغ می شنیدی و بازی بچه های هفت هشت ساله..  وسط کوچه صدای پچ پچ غیبت می آمد و ریز خنده های زنانی که کمی چاق بودند.. و همیشه آن وسط جای یکی خالی بود. جای دختری که با همه ی آن ها فرق داشت .. از حالت چشمانش تا گل های چادرش تا اینکه او هیچ وقت پچ پچ نمی کرد! اواخر هر پاییز با سبد خرمالویی می آمد دم خانه ی ما.. خرمالوهایی که شیرینی لعنتی اشان تا الان در ذهنم مانده .. مادرش مریض کنج خانه بود و خودش 27 سال داشت. هفت سالی می شد که دیوارشان با دیوار ما یکی شده بود . هفت سال عشق قایمکی من و هفت سال نگاه های دزدکی ,هفت سال انتظار و هفت سال ترس . شاید مسخره به نظر برسد ولی فقط عاشق چشم هایش بودم. چشم هایی مهربان و معصوم که هفت سال تمام دنبالشان روی صورت خیلی ها گشته بودم. می ترسیدم  او را از عشقی که شکل گرفته بود  با خبر کنم ...می ترسیدم با همان دست های سبزه و انگشت های کشیده اش دست کند توی دلم و عشقش را بردارد! اما آن شب دیگر تصمیم گرفتم که بگویم . شبش گل رزی را روی تاقچه گذاشتم تا فردا که خورشید زد بروم و زل بزنم توی چشم هایش و از عشق برایش بگویم . فردا صبح که شد اتو کشیده بیرون زدم. ترس تمام وجودم را گرفته بود. در آهنی خانه مان که بسته شد صدای پیچیدن تایر وانت آبی به گوشم رسید.. و دیدم.. نمیدانم چقدر طول کشید و به خودم آمدم. او رفته بود .. برای همیشه .. و چند سالی است که کوچه آرام شده... و دیگر هیچ صدایی  شنیده نمی شود. از آن روز من از خرمالو متنفر شدم و از تمام وانت های آبی و از تمام همسایه ها. کوچه ما خلوت ترین کوچه ی شهر شد. کاش دیوار خانه مان هیچوقت با دیوارشان یکی نبود .. کاش او دختر همسایه مان نبود.