در اولین روز مدرسه، این کلاس درست مانند سایر کلاس ها به نظر می رسید با یک تفاوت مهم. بر روی دیوار شرقی کلاس در عوض قرار دادن جمله به مدرسه خوش آمدید و یا منظره ای از پائیز، تابلوی اعلانات کاملا خالی بود. در بالای آن این جمله با حروف براق نوشته شده بود: تابلوی اعلانات مخصوص ایده های بزرگ و غیرعادی.

مربی اعلام کرد که این قسمت به تمام افراد کلاس- از جمله خودش-  اختصاص دارد تا ایده های بزرگ، پیشنهادات، نقاشی ها، داستان ها، اشعار، عکس ها و نظائر آن را - بدون توجه به اینکه تا چه حد غیر عادی به نظر می رسند - در آن قرار دهند. وی توضیح داد که این ها در حقیقت بهترین ایده ها خواهند بود. بهترین کارهای تازه ای که اعضای کلاس انجام خواهند داد. وی اظهار داشت که تابلوی اعلانات جائی است که حقیقتا خلاقیت افراد را به نمایش می گذارد.

فقط دو قانون برای تابلوی اعلانات وجود داشت: اول آنکه هر چیزی که در تابلو قرار می گرفت می بایست حاوی نام شخصی که آن را قرار داده و تاریخ باشد. دوم آنکه چیزهای خشن، وقیح و زشت را نمی بایست در تابلو قرار دهند. خارج از این دو مورد همه چیز پذیرفتنی بود. مربی توضیح داد که وقتی تابلوی مخصوص ایده های بزرگ و غیر عادی پر شد وی به ترتیب شروع به برداشتن مطالبی که در مدت زمانی بیش از سایر مطالب در تابلو قرار دارد خواهد کرد و آنها را به صاحبانشان باز خواهد گرداند.

ابتدا دانش آموزان به طرز استفاده از تابلو آشنا نبودند. در نتیجه مربی گهگاه تعدادی از کارهای خود را در تابلو قرار می داد: از جمله عکس جذابی که از یک گل وحشی گرفته بود؛ یک نسخه از پیشنهادی به مدیر مدرسه که در مورد بهبود بخشیدن نحوه حرکت روزانه اتوبوس ها از مدرسه ارائه نموده بود؛ طرز تهیه شیرینی شکلاتی که خودش اختراع کرده بود؛ همراه با کیسه ای نایلونی مملو از تکه های شیرینی برای چشیدن آن.

 در مدت زمان کوتاهی کودکان چیزهایی را که درست کرده بودند آوردند: پیشنهادی در مورد تمیزتر نگاه داشتن خیابان ها؛ تصاویر کارتونی با رنگ های زنده؛ شعری درباره یک مسافر از کره مریخ؛ تصویری از خود با ژستی خاص، چند نمونه بازی با لغات مشابه با معانی مختلف؛ طرح هایی برای یک مدل راکت که با دست کشیده شده بود؛ و چند معما که با در هم ریختن لغات تهیه شده بود. صبح ها در فاصله بین کلاس ها و در وقت آزاد، دانش آموزان جلوی تابلوی اعلانات ازدحام می کردند تا آخرین ایده های غیر عادی را ببینید. دانش آموزان سایر کلاس ها هم می آمدند. مربی و دانش آموزان تصمیم گرفتند هر هفته بحثی درباره پیشنهادات و ایده هائی که بر روی تابلو گذاشته می شود داشته باشند. در اواسط سال، تابلوی اعلانات به صورت مرکز هیجان انگیز و فعالی برای فعالیت های کلاس در آمده بود.

آماده سازی و ویراستاری توسط موسسه نودا به نقل از :

کتاب شکوفایی خلاقیت، نویسنده آمابلی ، ترزا (1386) مترجم: حسن قاسم زاده، چاپ چهارم، تهران: نشر دنیای نو. صفحات 166 و 167

آیا این مطلب برای شما مفید بود؟ از چه نظر؟